Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Το Νησί του Πάσχα.

Νησί του Πάσχα, παραλία Ανακένα με το Ahu Nau Nau. φωτογραφία από wikipedia




Μήνες ψάχνω υλικό στο διαδίκτυο για το Νησί του Πάσχα, και το βρίσκω σκόρπιο εδώ και εκεί. Όσο και να βοηθάνε τα ψαχτήρια πολλά αξιόλογα sites τα βρήκα τυχαία μέσα από άλλα ψαξίματα. Το ίδιο ισχύει και για τα βίντεο.
Γι' αυτό θα κάνω σιγά - σιγά ένα κατάλογο με ότι βρίσκω σχετικό με αυτό το θέμα, να βοηθήσω τους επόμενους. Να μπορείτε δηλαδή να το χρησιμοποιείτε σαν ευρετήριο. Θα τα ομαδοποιώ σε ενότητες.
Οι βασικές λέξεις κλειδιά όπου και να ψάξετε είναι:

  • Νησί του Πάσχα στα ελληνικά
  • Easter Island στα αγγλικά
  • Isola de Pascua στα χιλιάνικα ( το νησί ανήκει στη Χιλή και έχει επίσημη γλώσσα τα χιλιάνικά )
  • Rapa Nui στην τοπική διάλεκτο

Το Νησί του Πάσχα σε μαγνητίζει. Μόλις ασχοληθείς λίγο μαζί του κολλάς, θες δεν θες. Ασκεί μία τρομερή γοητεία επάνω σου. Σε κάνει να θες να το γνωρίσεις μέτρο – μέτρο, πέτρα - πέτρα. Ψάχνεις, ξαναψάχνεις, κάποια στιγμή σταματάς, και μετά από λίγο καιρό ξαναγυρνάς.
Είναι ένα νησί στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού, ξεχασμένο κι απ’ τον θεό, λίγο μεγαλύτερο από την Μήλο λίγο μικρότερο από την Σαμοθράκη, το οποίο:
  • Δεν έχει καμία σχέση με τις εικόνες των εξωτικών νησιών του Ειρηνικού που μας σερβίρουν τα κοσμικά περιοδικά και τα φυλλάδια των τουριστικών γραφείων.
  • Δεν έχει λιμνοθάλασσα.
  • Δεν έχει κοραλλιογενείς υφάλους.
  • Δεν έχει τις τρελές απέραντες παραλίες που έχουμε στο μυαλό μας για τα νησιά του Ειρηνικού.
Έχει όλα – όλα:
  • ένα αεροδρόμιο
  • δύο μικρά λιμάνια (ο θεός να τα κάνει λιμάνια ) ίσα - ίσα για λίγες βάρκες. Όπως θα δείτε τα καραβιά μένουν αρόδο δηλαδή μακριά από το λιμάνι, και βρίσκεται λέμε στη μέση του ωκεανού.
  • Το 99,9 % των ακτών είναι ή απότομοι γκρεμοί ή κακοτράχαλες πέτρες με αδύνατη σχεδόν την πρόσβαση.
  • Μία μικρή πόλη με 3800 περίπου κατοίκους.
  • Πολλά σβησμένα ηφαίστεια. Στα τρία από αυτά οι κρατήρες είναι μικρές λίμνες, και εξασφαλίζουν γλυκό νερό στους κατοίκους.
  • Δυόμισι παραλίες.  Μία 200 μέτρα, αυτή που βλέπετε στην φωτογραφία. Μία 100 μέτρα. Και μισή 50 μέτρα μέσα στο λιμάνι. Τη λέω μισή γιατί δεν μου αρέσει να κολυμπάω ανάμεσα στις βάρκες με τις βενζίνες να μοιρίζουν.
  • Και έχει αυτά τα εκατοντάδες μυστηριώδη αγάλματα, τα μοάις γύρω στις ακτές του νησιού, που κάνουν την διαφορά.

Και μπορεί τα μοάις να είναι η πιο αβανταδόρικη ατραξιόν του νησιού, υπάρχουν όμως και αλλά που δείχνουν ένα κάποιο επίπεδο πολιτισμού, που υπήρξε εκεί τους περασμένους αιώνες πολύ περίεργο για έναν εντελώς απομονωμένο τόπο.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

  • Μοάις
  • Λίθινος οικισμός 
  • Πετρογλυφικά
  • σπηλαιογραφίες
  • ξυλόγλυπτα
  • και μια ιερογλυφική γραφή (σε ελάχιστα εναπομείναντα κομμάτια) την rongo rongo, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί.
    Πρωτοείδα το Νησί του Πάσχα σε μία ταινία του Έριχ Φον Νταίνιγκεν, Γύρω στο 1975. Αφιερώνω σελίδα για την ταινία. Για τον Νταίνικεν και όλους τους εξωγηινολογούντες ( μεταξύ των οποίων τότε και εγώ ) τα μοάις τα έφτιαξαν και τα μετέφεραν οι ντόπιοι με την βοήθεια εξωγήινων. Μην σας προκαλεί όμως έκπληξη μία τέτοια άποψη. Πρώτον ήταν τέτοιο το κλίμα της εποχής και δεύτερον όλα όσα θα δείτε και θα διαβάσετε έγιναν γνωστά αργότερα. Λίγο πριν το 1970 που πήγε εκεί ο Νταίνικεν, το νησί είχε δεν είχε 2000 κατοίκους, θύμιζε έρημο, και τα πάντα ήταν κατεστραμμένα.
    Την δεκαετία του '80 όμως, σιγά σιγά αλλάζει η εικόνα. Πλακώνουν στο Rapa nui επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων και ανατρέπουν ένα ένα τα δεδομένα. Ανακαλύπτουν ότι το νησί ήταν κάποτε επίγειος παράδεισος. Ήταν κατάφυτο από φοίνικες με χοντρούς κορμούς. Ο πλυθησμός του αύξανε συνεχώς από την εποχή που πρωτοκατοικήθηκε ( Την πρώτη αποίκηση την υπολογίζουν, γύρω στο 400 μ.χ. ). Φτάνει, μετά από αιώνες, να έχει το μέχρι 20.000 κατοίκους (ή και περισσότερους για άλλους). Εκεί λοιπόν είναι που η κατάσταση αντιστρέφεται. Λόγω <<υπερπληθυσμού>> και υπερυλοτόμισης των δέντρων για διάφορες εργασίες (βάρκες, καλύβες, αλλά κυρίως για την μεταφορά των μοάι ), σώνονται τα δέντρα μέχρις ενός (ότι υπάρχει σήμερα είναι φυτεμένα τις τελευταίες δεκαετίες). Αρχίζει η φαγωμάρα και ο πόλεμος..Οι κάτοικοι αλληλοεξοντώνονται , και ο πληθυσμός του Rapa nui μειώνεται δραματικά. Δεν αποκλείεται δε και οι φυσικές καταστροφές, να έπαιξαν ρόλο.
    Με τις νέες αυτές αποκαλύψεις μετά το '80 – '90 αλλάζει και το ενδιαφέρον για το Νησί του Πάσχα.
    Από λευκή βίβλος των ουφολόγων λοιπόν γίνεται ή μαύρη βίβλος των οικολόγων.
    Τι λένε δηλαδή οι οικολόγοι ;
    Σκέψου λίγο τι έγινε στο νησί; Η αύξηση του πληθυσμού και η καταστροφή των φυσικών πόρων (δέντρα) διέλυσαν την κοινωνική συνοχή και κατέστρεψαν τον μικρό βιότοπο (163 τετραγωνικά χιλιόμετρα όλα κι όλα ). εξαφανίζοντας σχεδόν τον πληθυσμό και εξαγριώνοντας τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους. Σημειώστε ότι ο πληθυσμός δεν είχε σημεία διαφυγής για μετανάστευση.
    Όταν το νησί πατιέται από λευκούς το 1722 υπάρχουν ελάχιστοι κάτοικοι που ζουν σε σπηλιές, καθόλου δέντρα, λίγη πτηνοτροφία, και αυτές οι εκατοντάδες αγαλμάτων στημένα ή ριγμένα σε όλο το νησί. Υπάρχει ακόμα και ανθρωποφαγία μεταξύ των κατοίκων. Συσχέτισέ το με αυτό που συμβαίνει στη Γη τους δύο τελευταίους αιώνες. Φτάσαμε σε <<ελάχιστο>> χρόνο, τα 7.000.000.000 κατοίκους και ανηφορίζουμε, με γεωμετρική πρόοδο. Καταναλώνουμε τους φυσικούς πόρους, επίσης με γεωμετρική αύξηση. Άσε την ρύπανση.
    Α Ρ Α ; Ότι συνέβη στο νησί του Πάσχα, σε μικρογραφία, αυτό θα συμβεί και σε πλανητικό επίπεδο.
    Το Νησί του Πάσχα είναι τόσο απομονωμένο από τον άλλο κόσμο που ο κάθε ένας απορεί πώς βρέθηκαν άνθρωποι να το κατοικήσουν. Μόνο το 1947 με το πείραμα του Kon-Tiki, πείσθηκαν οι επιστήμονες ότι μπορεί να ταξίδεψαν πολυνήσιοι με σχεδίες στον Ειρηνικό ωκεανό, και να βρέθηκαν τυχαία στο τάδε ή στο δείνα νησί, αφού βέβαια χάθηκαν οι περισσότεροι.
    Πέρα από τις λίγες βραχονησίδες που υπάρχουν γύρω από το νησί το επόμενο ακατοίκητο νησί απέχει 475 χιλιόμετρα ανατολικά ( ένας βράχος 700 Χ 500 μέτρα περίπου ). Τα επόμενα κατοικημένα ή ακατοίκητα νησιά απέχουν 2000 χιλιόμετρα ανατολικά και δυτικά. Και η επόμενη στεριά απέχει 3.500 χιλιόμετρα και είναι η Χιλή στην οποία ανήκει. Οι αποστάσεις είναι χονδρικές απ' ότι καταλαβαίνετε. Κάνοντας μία αναγωγή στα μέτρα μας σκεφτείτε ένα νησί δικό μας ας πούμε η Μήλος που την αναφέραμε να έχει τα κοντινότερα κατοικημένα νησιά στην Κασπία και στην Ισπανία και να ανήκει στην Ινδία.
    Ας μην νιώθουμε έκπληξη λοιπόν που οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με το θέμα σάστισαν.